Ostre Bardo
Gmina Połczyn-Zdrój, niem Wusterbath, to wieś położona ok. 10 km na północ od Połczyna, w odległości ok. 1 km od drogi Połczyn-Zdrój - Białogard. Wieś chłopsko-dworska założona w średniowieczu, wzmiankowana w źródłach w 1456 r, 1523, 1615 jako stare lenno rycerskie rodu von Wolden.
Kościół w Ostrym Bardzie został wybudowany na miejscu wcześniejszego średniowiecznego kościoła w latach 1693-1697 z fundacji Zabel’a Balzer’a von Wolde i jego małżonki Sophie Julianny von Glasenapp (data na wietrzniku). Jest jednym z najstarszych i najcenniejszych kościołów pomorskich wykonanych w drewnianej konstrukcji szkieletowej z prawie w całości zachowanym wyposażeniem pochodzącym z czasu budowy oraz kryptą grobową. W 1869 r. na miejscu wcześniejszej (prawdopodobnie również wykonanej w konstrukcji szkieletowej) wieży wybudowano nową ceglaną wieżę w stylu neoromańskim. W latach 50-tych XX w ze względu na zły stan techniczny ściany kościoła obudowano ceglanymi ścianami osłonowymi, co przyczyniło się do dalszej degradacji drewnianego szkieletu.
Kościół wpisany do rejestru zabytków pod nr 193 decyzją z dnia 01.07.1959 r. Odrębnymi decyzjami wpisane jest jego wyposażenie: barokowe empory, ława kolatorska, ołtarz, ambona, chrzcielnica, ekspresjonistyczny obraz „Modlitwa w Ogrójcu” oraz odkryte w czasie remontu krypty grobowej barokowe trumny i sarkofagi.
Kompleksowy remont kościoła wraz z wyposażeniem rozpoczęto w 2003 r. Prace związane z architekturą ukończono w 2005 r. , prace konserwatorskie przy wyposażeniu trwały do końca 2006 r. 24 listopada 2007 r. w święto patronki kościoła - św Katarzyny - odbyła się konsekracja świątyni.
Opracowano na podstawie materiałów archiwalnych Delegatury w Koszalinie WUOZ w Szczecinie.
Sława
Gmina Świdwin, niem nazwa Alt Schlage, wieś – wielodrożnica o rozproszonej zabudowie, o metryce średniowiecznej (pierwsza wzmianka z 1373 r. w dokumencie nadającym ją w lenno B. von Ramel.) Do 1735 r. pozostawała własnością rodu von Ramel, w następnych wiekach przechodziła zmienne koleje losu ( połowa majątku z siedzibą rodową była własnością rodu von Sydow, następnie von Stechow, druga połowa majątku pozostawała w rękach kapitana Antona von Zozenow). Od 1752 r. własność rotmistrza Petera von Wobeser.
Kościół w Sławie został wzniesiony w II połowie XVIII w. w konstrukcji szkieletowej na miejscu wcześniejszego kościoła (zachowane świeczniki z 1652 r, dzwony z 1612 r. wykonane w ludwisarni Jochima Karstede ( nr rejestru 169/B z dn. 18.11.1977).. Wieża wbudowana w korpus nawowy, zlicowana z elewacją nawy, również w konstrukcji szkieletowej, ośmiobocznym odeskowanym bębnem przechodzi w strzelisty stożkowy hełm kryty gontem. Częściowo zachowane wyposażenie kościoła – m. in. ołtarz z 1770 r. lichtarze z 1652 r, Kościół wpisany do rejestru zabytków pod nr 194 decyzją z dnia 01 lipca 1959 r., zabytki ruchome wpisane do rejestru pod nr 169/B decyzją z dn. 18 listopada 1977 r. W latach 80-tych XX wieku przeprowadzono remont kapitalny kościoła – m.in. usunięto cementowe tynki z elewacji kościoła, zabezpieczono drewnianą szkieletową konstrukcję ścian i więźbę dachową Xylamitem. Niestety w trakcie remontu popełniono szereg błędów: zacementowano cokół, założono cementową opaskę na ścianie północnej, ubytki drewna uzupełniano cementem, co przyczyniło się do aktualnie złego stanu technicznego kościoła.
Opracowano na podstawie materiałów archiwalnych z Archiwum Delegatury w Koszalinie WUOZ w Szczecinie.
Połczyn Zdrój
Niemiecki Bad-Polzin - miasto w pow. świdwińskim położone w kotlinie między wysoczyznami morenowymi, siedziba zarządu gminy miejsko-wiejskiej zwanej ze względu na duże zróżnicowanie krajobrazowe „Szwajcarią Połczyńską”. Miasto-uzdrowisko od odkrycia źródła w pobliskim Borkowie w 1688 r. przed tą datą znane było jako osada na szlaku solnym z Kołobrzegu do Wielkopolski (Palupe z VI/VII w). Najstarsze wzmianki o Połczynie pochodzą z 1304 r. Miasto uzyskało prawa miejskie prawdopodobnie w 1335 r. na prawie brandenburskim, od 1515 r. na prawie lubeckim. Do pocz. XIX w. było miastem prywatnym: do 1374 roku należącym do rodu von Wedel, a następnie do rodów von Manteuffel, Borcke i Zozenow, a od 1654 r. do von Krockow. W czasach lokacji w centrum miasta znajdował się kwadratowy rynek z ratuszem zlokalizowanym centralnie skomunikowany stromą uliczką (zachowaną do dziś) z usytuowanym na niewielkim wzniesieniu zamkiem. W 1337 r. zamek należał do rodziny von Wedel. Miasto nie było otoczone murami, a jedynie wałem ziemnym i palisadą. Przy głównych szlakach wzniesiono Bramę Czaplinecką i Bramę Kołobrzeską. Za miastem znajdował się kościół św Jerzego i szpital św Ducha. Kościół usytuowany był centralnie w kwartale przylegającym do rynku od wschodu i obudowany zabudową pierzejową. Przez miasto prowadził Szlak Solny z Kołobrzegu do Wielkopolski . Położone na pograniczu miasto wielokrotnie było rabowane i niszczone. Spalony w 1433 r. przez Krzyżaków, wielokrotnie plądrowany w ciągu XV wieku Połczyn 14 marca 1469 r. był świadkiem hołdu lennego, jaki złożyli Bogusławowi X przedstawiciele pomorskich rodów: von Glasenapp, von Manteuffel i von Zozenow, którzy otrzymali w lenno między innymi część zamku i miasta. Dla Połczyna oznaczało to nowe perspektywy chociaż wiek XVI rozpoczął się od wielkiego pożaru miasta, w którym spłonął cały średniowieczny Połczyn, dosłownie i pod względem formalnym - od 1515 r. miasto pozostające nadal własnością prywatną przeszło na prawo lubeckie, zdecydowanie korzystniejsze dla mieszczan. Kurt von Manteuffel, uważając się za właściciela miasta, do dotychczasowego herbu włączył swój herb rodzinny, a powstała kompilacja jest herbem, którym miasto pieczętuje się do dziś. Powstała, w przeważającej mierze w XIX wieku, zabudowa uszanowała średniowieczny układ urbanistyczny, który został wpisany do rejestru zabytków pod nr 491 dn.15 maja 1965 r.
Odkrycie w 1688 r wód mineralnych rozpoczęło nowy etap w historii miasta, którego kulminacją było nadanie w 1926 r. miastu Polzin przedrostka Bad – Bad-Polzin zostało ministerialnym dekretem uznane za uzdrowisko. Zaczęło się od prywatnych inwestycji Jakuba von Krockow juniora, właściciela miasta w budowę domów zdrojowych (1705, 1713, 1740) i w badania nad właściwościami leczniczymi odkrywanych w XVIII wieku kolejnych źródeł (dzieło pastora Joachima Titel „Sprawozdanie na temat leczniczych właściwości połczyńskiego źródła”). Na odbudowę zniszczonej infrastruktury uzdrowiskowej po wojnie siedmioletniej miasto uzyskało nawet dotacje państwowe, ale głównie
w uzdrowisko inwestowali przedstawiciele rodu von Krockow, mieszczanie i magistrat. Połczyn w XVIII w. był dużym ośrodkiem produkcji dobrego piwa i sukna, rozwijało się tu tkactwo i krawiectwo, uzależnione w dużym stopniu od zamówień rządowych. W 1791r. w mieście wielokrotnie doświadczonym przez pożary(1500,1600, 1704), powołano służbę pożarniczą.
Po wojnach napoleońskich rzemiosło połczyńskie podupadło ale nadal rozwijało się browarnictwo i gorzelnictwo - w 1824 r. powstał browar H. Fuhrmanna a w w 1852 r. jego syn Carl zainwestował w duży nowoczesny zakład piwowarski, istniejący do dziś. Rozwijało się również połczyńskie uzdrowisko – u schyłku XVIII w liczba kuracjuszy wahała się w granicach 100 osób. Usprawnienia komunikacji, zastosowanie nowych metod leczenia i budowa nowych domów uzdrowiskowych znacząco wpłynęła na liczbę gości: w 1808 r. powstał Luisenbad (Borkowo), w 1818 – Gesselschaftshaus ze słynną salą lustrzaną, skupiającą życie towarzyskie uzdrowiska. Albertyna von Brocke, właścicielka kurortu od 1818 r., wybudowała tzw „Czerwony Dom” w Międzyborzu, istniejący do dziś. Rozdział posiadłości miejskich od szlacheckich, dokonany w 1827 r., umożliwił Radzie Miejskiej Połczyna funkcjonującej na mocy nowej ordynacji miejskiej z 1808 r. podjęcie szeregu inwestycji. Między innymi osuszono bagna po południowej stronie miasta i założono duży park zdrojowy z domem koncertowym. W szpitalu wybudowanym w latach 1852-55, będącym filią szpitala berlińskiego, po raz pierwszy zastosowano kuracje borowinowe. Kolejne domy uzdrowiskowe dostosowane do kąpieli borowinowych – sanatoria Johannisbad Marienbad (Irena) i Victoriabad (Poznaniaka) powstały w II połowie XIX w. Ekspansja uzdrowiska w kierunku południowym została wykorzystana przez miasto, które tworząc infrastrukturę korzystną dla jego rozwoju zaczęło czerpać profity z renomy samego uzdrowiska. W mieście powstały kamienice czynszowe dla pracowników uzdrowiska oraz wille dla kuracjuszy i bogacących się mieszczan, początkowo dość skromne, w II połowie XIX w reprezentacyjne. W latach 1894-1896 powstało sanatorium Kurhaus (Sanatorium Podhale) i duże sanatorium miejskie Kaiserbad (Sanatorium Gryf) .Do I wojny światowej liczba gości uzdrowiskowych przekroczyła 4 tysiące. Ożywienie ruchu turystycznego i kuracyjnego w sezonie 1927-1928 wyraziło się liczbą ponad 9.000 turystów i kuracjuszy, a w 1929/1930 liczbą ponad 11.000. Bad – Polzin wpisało się również w historię Rzeszy Niemieckiej Adolfa Hitlera. W latach 1933-1935 w dzisiejszym Borkowie, wybudowanym w 1908 r. , mieścił się obóz męski państwowej organizacji hitlerowskiej służby pracy, a od 1937 r. sanatorium przekazane Głównemu Urzędowi do Spraw Rasowych i Osiedleńczych pełniło funkcje związane z programem Lebensborn. Zakład Lebensborn w Połczynie-Zdroju funkcjonował od kwietnia 1938 do lutego 1945 właśnie w sanatorium Borkowo, w którym dokonywano germanizacji dzieci głównie z polskich rodzin . Przed napaścią na Polskę w 1939 r. Połczyn stał się kwaterą główną Grupy Armii „Północ”, a w latach 1939-1945 wielkim szpitalem wojskowym. Praktycznie od pierwszych dni po zdobyciu Połczyna przez Armię Radziecką Benedykt Polak, pierwszy polski burmistrz Połczyna, zabiegał o uruchomienie sanatoriów połczyńskich – Borkowo uruchomiono już w sierpniu 1945 r., „Lechię” w lipcu 1946 r, „Irenę” w lecie 1947 r. , w marcu 1948 r. sanatorium”Gryf” po kosztownym remoncie, koniecznym po wykorzystaniu budynku przez Armię Radziecką. Powojenna historia Połczyna Zdroju ściśle związana jest z uzdrowiskiem W czasach PRL Połczyn-Zdrój stał się ważnym ośrodkiem naukowo-badawczym w zakresie chorób kobiecych i ortopedii i największym w Polsce uzdrowiskiem borowinowym reumatologicznym i ginekologicznym, dysponującym ponad 1000 łóżek. Odkrycie w latach sześćdziesiątych XX wieku źródeł solankowych z jodem i bromem otwarło przed uzdrowiskiem nowe perspektywy rozwoju – oprócz wykorzystania solanki do zabiegów leczniczych uruchomiono rozlewnię wody mineralnej „Połczynianka”. Uchwałą Wojewódzkiej Rady Narodowej z dn. 27 stycznia 1972 r. Połczyn Zdrój zyskał oficjalny statut uzdrowiska, co ma swoje plusy ale też i minusy. Całe miasto znajduje się w strefie ochrony uzdrowiskowej, co w istotny sposób ogranicza możliwości rozwoju gospodarczego miasta, miasto jest niejako „skazane” na uzdrowisko, z czego doskonale zdają sobie sprawę władze miejskie. Celem działań podejmowanych wspólnie z zarządem Uzdrowiska Połczyn SA jest wykreowanie miasta na europejski „Kurort z duszą”.
Opracowano na podstawie „Programu Opieki nad Zabytkami na lata 2009-2012 Miasta i Gminy Połczyn – Zdrój”.
Gronowo
Gmina Ostrowice (niem. Gross Grűnow) to wieś o średniowiecznej metryce, położona ok. 8 km od Złocieńca. Ulicówka o luźnej zabudowie; od XVII w należała do rodu von Borck, właścicieli Ostrowic, Siecina i od 1519 r. Złocieńca (Falkenburg). W XIX w przeszła w posiadanie rodu Knebel-Dőberitz. Kościół w Gronowie powstał w 1703 r. na miejscu wcześniejszego kościoła ( z którego pochodzi dzwon z 1571 r. z plakietą MB z Dzieciątkiem i napisem łacińską majuskułą świadczącą o pochodzeniu dzwonu z odlewni Joachima Karstede – wpisany do rejestru zabytków ruchomych pod nr B-39 decyzją z 02.12.2004) . Kościół wybudowano w konstrukcji szkieletowej z dostawioną od zachodu wieżą. Wieża o konstrukcji słupowej z krzyżulcami oszalowana od zewnątrz deskami z prostokątnym bębnem zwieńczonym cebulastym hełmem (gont). Kościół wielokrotnie remontowany – w 1846 r. remont więźby dachowej i ścian, w 1888 i 1894 przez firmę E. Kőpke ze Złocieńca, w 1908 r., przez B. Krűgera o czym informują napisy na belkach wieży. Po wojnie również podjęto szereg prac zabezpieczających niestety bez uzgodnienia z WKZ. Kościół jest wpisany do rejestru zabytków pod nr 231 decyzją z dnia 15 stycznia1960 r. Kościół znajduje się w złym stanie technicznym, co zostało stwierdzone już w 1993 r. W 2006 r. pracownicy koszalińskiej Delegatury WUOZ w Szczecinie przeprowadzili kontrolę obiektu, która wykazała zagrożenie katastrofą budowlaną wieży oraz bardzo zły stan techniczny fundamentów i ścian kościoła. W 2008 r. został opracowany projekt budowlany remontu kościoła i wydane pozwolenie na prowadzenie robót budowlano-konserwatorskich. W sierpniu 2012 r. proboszcz Parafii Rzymskokatolickiej p.w. Wniebowzięcia NMP w Złocieńcu, do której należy kościół w Gronowie, wystąpił o wydanie zaleceń konserwatorskich dla doraźnego zabezpieczenia kościoła w związku ze znacznym pogorszeniem stanu technicznego wieży i odchyleniem od pionu szczytów nawy, postępującą destrukcją konstrukcji szkieletowej ścian. Zalecenia zostały wydane na podstawie „Opinii na temat sposobu zabezpieczenia technicznego”, opracowanej w maju 2012 r. przez dr inż. Maciej Płotkowiaka.Zalecono „zabezpieczenie konstrukcji nawy i wieży znajdującej się w stanie awarii – poprzez zastosowanie ustroju zabezpieczającego w formie sztywnej klatki zamontowanej we wnętrzu obiektu - szkielet zabezpieczający w konstrukcji stalowej, na którym zostanie wsparty strop, szkielet ścian obwodowych wraz ze szczytami oraz więźba dachowa.”
Opracowano na podstawie materiałów znajdujących się w zbiorach archiwalnych Delegatury w Koszalinie, WUOZ w Szczecinie.
Siemczyno
SIEMCZYNO – PAŁAC
Pałac w Siemczynie koło Czaplinka wzniesiony został w latach 1722-26 przez Henryka Bernarda von Goltza, a rozbudował go w 1796 r. Henryk August von Arnim. Baron Henryk Bernard von Goltz, generał w służbie króla polskiego i główny spadkobierca klucza majątków ziemskich w powiecie drahimskim (Stare Drawsko), zbudował Pałac dla swej licznej rodziny. Autor projektu budowy nie jest znany. Zaprojektował on siedzibę obszerną a zarazem reprezentacyjną, nawiązującą do francuskich wzorów budowli rezydencjonalnych o charakterystycznym rozplanowaniu: entre Cort et Cardin” (pomiędzy dziedzińcem a ogrodem), realizowanych we Francji od XVII wieku. Charakterystycznym elementem tego typu założenia była ścisła osiowość kompozycji, poprzedzenie dojścia do fasady długą aleją i usytuowanie dziedzińca gospodarczego w oddaleniu od pałacu. Po drugiej stronie fasady rozciągał się ogród, w formie parterowych rabat z otwartymi widokami na otaczającą przestrzeń. Ten typ rozplanowania założenia rezydencjonalnego na Pomoru pojawił się dość późno i został zrealizowany na przełomie XVII i XVIII w. w pobliskim Kłębowcu, należący również do rodziny von Goltz, lecz z innej linii rodu. Francuską genezę wykazują również architektoniczne formy pałacu założonego na planie podkowy z prostokątnym korpusem głównym i dwoma krótkimi ryzalitami przyległymi do naroży elewacji ogrodowej. Podpiwniczoną, dwukondygnacyjną bryłę przykryto dachem mansardowym z zaakcentowaniem centralnej partii trójkątnym tympanonem wieńczącym ryzalit z wejściem głównym poprzedzonym wysokimi schodami. Boczne części fasady podzielono płaskimi, boniowanymi lizenami i prostokątnymi oknami: podwójnymi przy ryzalicie i pojedynczymi w skrajnych partiach fasady. Okna zaopatrzone w opaski zwieńczono klińcowymi kluczami. Fasadę ogrodową poprzedzono tarasem. Na osi centralnej pałacu wytyczono aleję dojazdową zakończoną - tuż przy drodze – okazałą bramą z rzeźbami dwóch rycerzy z tarczami ustawionymi na słupkach bramy. Przed fasadą pałacu rozciągał się dziedziniec honorowy „cour d’honneur”, a bliżej drogi przeddziedziniec „avant cour”, obudowany oficynami i budynkami gospodarczymi. W typowej dla baroku konwencji urządzono wnętrza, komponując je w symetrycznym układzie dwutaktowym z holem i klatką schodową na osi wejścia głównego oraz salonem ogrodowym i dwupokojowymi apartamentami po bokach. W holu usytuowano trójbiegową klatkę schodową z dwoma arkadami opartymi na filarach w porządku toskańskim. Balustrady schodów wypełniono płaskimi, ażurowymi tralkami w formie przeplatających się taśm ozdobnych ornamentami roślinnymi. Już nazwa konstrukcji schodów, zwanych „francuskimi”, wskazuje na proweniencję tego rozwiązania. Zrealizowano je w wielu pomorskich pałacach z ok. 1700 r., np. w Ostrowcu, Kamieniu Pomorskim, Swobnicy i Stolcu. Salony ozdobiono sztukateriami, a w późniejszym okresie polichromiami, z których przetrwały jedynie nikłe fragmenty. Pozostały natomiast trzy typowe dla baroku kominki. Pierwszy – w salonie – z nastawą wykonaną z marmuru, ozdobiono kampanulami, muszlami i kwiatami akantu. Drugi ozdobiono płaskorzeźbą z motywem psa, a trzeci piec wykonano
z wtórnie użytych kafli z Delft – białych, ozdobionych rysowanymi kobaltem scenami rodzajowymi i pejzażami. Kafle takie przywożono na Pomorze jako balast statków wracających ze Skandynawii.
W 1793 r. zadłużoną posiadłość w Siemczynie kupił Henryk August von Arnim. Z rodziną von Arnim wiąże się rozbudowę pałacu o dwa skrzydła boczne, dostawione pod koniec XIX w. do elewacji południowej i północnej. Architekturę obu skrzydeł dostosowano do barokowych form budowli, odciążając jej wnętrza od funkcji gospodarczych. Następną przebudowę przeprowadził na początku XX w. kolejny właściciel Siemczyna, von Bredow. Dobudował on do fasady pałacu czterofilarowy portyk, zmienił stolarkę okien i drzwi oraz wystrój elewacji skrzydła południowego. Po 1945 roku pałac przez długi czas użytkowany był przez Państwowe Gospodarstwo Rolne, które przeprowadzało jedynie bieżące remonty. Od kilku lat obiekt wraz z budynkami gospodarczymi jest własnością prywatną.
Opracowanie pochodzi z książki „Zamki i rezydencje na Pomorzu” autorstwa Kazimiery Kality-Skwirzyńskej we współpracy z Ewą Prync-Pommerencke. Wydawnictwo Zamek Książąt Pomorskich 2006.
PAŁAC SIEMCZYNO to miejsce z duszą i bogatą historią!
Jest to kompleks turystyczny o wysokim standardzie mieszczący się w zabytkowych zabudowaniach folwarcznych z 1800 roku. W obiektach tych znajdują się: hotel, restauracja, sala rekreacyjna, sala konferencyjna oraz sala koncertowa, która pomieści 250 osób. Hotel oferuje komfortowo wyposażone pokoje i apartamenty w różnych kolorach. Każdy z nich wyposażony jest w telewizor, telefon, dostęp do Internetu, sejf oraz posiada własną łazienkę. Apartamenty jedno i dwupokojowe posiadają jedną lub dwie łazienki i aneks kuchenny. Natomiast nasza restauracja słynie ze znakomitych tradycyjnych polskich potraw. Śniadania i kolacje serwowane są przy szwedzkim stole, który zawsze jest pełen potraw.
Odbywa się tu wiele bardzo atrakcyjnych imprez kulturalnych, popularno-naukowych i rozrywkowych. Oprócz tego właściciele oferują przejażdżki wozem folwarcznym i „bonanzą”, kuligi na stylizowanych saniach, możliwość wypożyczenia roweru, plac zabaw dla dzieci oraz wiele innych atrakcji. Przy Pałacu prowadzona jest pracownia ceramiczna z salą ekspozycyjno-szkoleniową. Spotkać tu można znamienitych i sławnych gości oraz polityków znanych z pierwszych stron gazet.
Szczególna atrakcję stanowi zabytkowy XVIII-wieczny barokowy pałac, który jest jedynym tak dużym, oryginalnie zachowanym obiektem na Pomorzu Zachodnim. Jest on, wraz z otaczającym parkiem, miejscem magicznym. Tu działa się historia. W stawach parkowych można oglądać lustrzane odbicie pałacu, a spacer unikatową Aleją Grabową stanowi niezapomniane przeżycie. Siemczyno jest przepięknie położone nad Zatoką Henrykowską jeziora Drawsko, zwanego Perłą wśród jezior (Marek Halter „Żagle”). Jest ono drugim co do głębokości jeziorem w Polsce, ma bardzo bogato ukształtowaną linię brzegową i stanowi centrum Drawskiego Parku Krajobrazowego. W otaczających lasach jest wiele unikatowej roślinności i fauny. Pofałdowany polodowcowy, malowniczy krajobraz i nieskażona przyroda dają niezapomniane przeżycia. W najbliższej okolicy znajdują się liczne jeziora z możliwością żeglowania i wędkowania, szlaki rowerowe, piesze i kajakowe.
Tu w Zatoce Henrykowskiej - na Półwyspie Rękawickim, w miejscu gdzie biwakował Karol Wojtyła, znajduje się pamiątkowa tablica i odbywają się w cudownym plenerze rocznicowe msze polowe. Przez jezioro Drawsko i dalej rzeką Drawą wiedzie też „Szlak Kajakowy im. Kard. Karola Wojtyły” nazwany tak dla upamiętnienia trzykrotnego płynięcia przez niego tą trasą.
Siemczyno jest też miejscem o wyjątkowo bogatej historii. Przez kilka wieków należało do Rzeczpospolitej Polskiej, będąc częścią bardzo ważnego strategicznie i politycznie Starostwa Drahimskiego. To było pogranicze Polski stanowiące skuteczna zaporę dla brandenburskiego „Drang nach Osten” . Zachowało się wiele dokumentów historycznych, a w tym wzmianki w dziele Jana Długosza: Roczniki, czyli kroniki sławnego Królestwa Polskiego. Tu zaczął się „Potop szwedzki”, kiedy to 21 lipca 1655 wojska szwedzkie pod dowództwem feldmarszałka Arvida Wittenberga przekroczyły granice Polski, co pięknie opisał Henryk Sienkiewicz. Tędy też, w dwa lata później, wojska polskie dowodzone przez Hetmana Polnego Koronnego Stefana Czarnieckiego wypędziły Szwedów z Polski i poszły na pomoc królowi Danii.
PAŁAC SIEMCZYNO jest miejscem oryginalnym, z bardzo bogatą ofertą turystyczną. Łączy w sobie nowoczesność z tradycją. Każdy, kto odwiedzi to miejsce będzie mógł poznać atrakcje krajoznawcze i przyrodnicze okolicy oraz jego historię i tradycje. Gwarantujemy moc atrakcji i niezapomnianych wrażeń. Gwarancja dobrej zabawy murowana!
Zachęcamy do odwiedzania strony internetowej Pałacu Siemczyno www.palacsiemczyno.pl i oczywiście bardzo serdecznie zapraszamy w nasze gościnne progi.
